Γνωριμία με το μαύρο...

Λατρεύω τις γάτες... Αυτό με χαρακτηρίζει. Άνοιξα μία σελίδα του GOOGLE και στην αναζήτηση έβαλα ακριβώς αυτό "ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ". Και έπεσα πάνω στα blogs του doncat. Και ζήλεψα. Κάθε γάτος δικαιούται το δικό του blog. Πολλώ δε μάλλον ο Χουζούρης. Έτσι δημιουργήθηκε αυτή η σελίδα. Που θα εμπλουτίζεται καθημερινά και θα μένει πάντα ίδια, γεμάτη από αγάπη για τις γάτες. Αυτή η αγάπη κατακλύζει τη ζωή μου... Και γι' αυτήν θα γράψω...

Τον Χουζούρη τον περίμενα στη ζωή μου. Ήξερα το όνομά του και τον αναζητούσα. Και τον βρήκα το καλοκαίρι του 2002 στην Φολέγανδρο. Γνωστή ιστορία: 2 εγκαταλελειμένα γατάκια που όλοι τα έδιωχναν, όλοι τα απωθούσαν. Μίασμα! Τα είδα και αρρώστησα! Έπρεπε κάτι να κάνω γι' αυτά πριν να είναι αργά -ήταν μόλις ημερών όταν τα είδα. Και έκανα! Βρέθηκε σπίτι για το ένα από τα δύο (αρκεί να το έφερνα στην Αθήνα) και αμέσως μόλις έγινε αυτό είπα ότι θα υιοθετήσω αυτό που θα ξεμείνει. Την β' επιλογή. Και το έκανα. Η Abbie πήγε σε καλό σπίτι. Και απέμεινε το μαυράκι...

Εξαιτίας του αγάπησα το μαύρο. Είναι ο σιωπηλός σύντροφός μου, η σκιά που με ακολουθεί σε κάθε δωμάτιο. Το βραχνό νιαούρισμα στην αυλόπορτα. Δεν μπορώ να αποκοιμηθώ αν δεν τον νιώσω δίπλα μου. Παραστάτης στα όνειρά μου.

Ο Χουζούρης δεν είναι αυτό που λέμε εκδηλωτικός γάτος. Ούτε χαδιάρης. Είναι τσαντίλας όταν τον πιάνω, εφόσον ο ίδιος δεν το έχει επιδιώξει. Είναι όμως και αφοσιωμένος σε εμένα. Δεν με έχει προδώσει ποτέ. Είναι το μεταμεσονύχτιο χουρχούρισμα μέσα στα όνειρά μου. Νιώθω τόσο οικεία μαζί του, όσο με την σκιά μου... Είθε να μην νυχτώσει ποτέ!