Κι εκεί που ήμουν αποφασισμένη πως δύο γάτες (Χουζούρης και Ruby) ήταν υπέρ αρκετές, δύο δίδυμες ψιχούλες, πολύ πολύ πεινασμένες και παραπονιάρες μας χτύπησαν την πόρτα του γατόσπιτού μας. Ήρθαν ξεχωριστά στην αρχή... Προφανώς ο Παύλας -ο πιο κοινωνικός- εντόπισε τον Δ μου αργά ένα βράδυ του καλοκαιριού του 2004. Μετά, όπως αποδείχθηκε έπεσε το παρασύνθημα ("ΦΑΓΗΤΟ") και ήρθε και ο αδερφός του, ο αλαφροϊσκιωτος Τελίας. Δεν θέλαμε να υιοθετήσουμε ένα ακόμη γατί... πολλώ δε μάλλον δύο!
Τα διδυμάκια μας πολιόρκησαν... Δεν έφευγαν από την αυλόπορτά μας. Λίγες ημέρες μετά μάθαμε ότι είχαν στην κυριολεξία πεταχτεί στο δρόμο όταν το "αφεντικό" τους που είχε και την μητέρα τους, έφυγε για διακοπές και έκανε το φυσιολογικότατο για τους Έλληνες. Τα έβγαλε στο δρόμο, να ψαρεύουν τροφή από τα σκουπίδια...
Όταν τα πρωτοαφήσαμε να μπούν στο σπίτι, μας έκανε εντύπωση πόσο εξοικειωμένα ήταν με αυτό. Επίσης, δεν θα ξεχάσω τα χουρχουρητά και τα χάδια τους όταν τους έβαλα φαγητό για πρώτη φορά. Βρήκα σε αυτά τις πτυχές της γατίσιας προσωπικότητας που πάντα λαχταρούσα και που ο Χουζούρης δεν μου έδινε...
Τα υιοθετήσαμε... και τα ονομάσαμε Τελία και Παύλα, εννοώντας ότι με την υιοθεσία τους μπαίνει και κυριολεκτικά ".-" στο γατόσπιτό μας...
Όμως όταν ο άνθρωπος σχεδιάζει, ο Θεός χαμογελά...
No comments:
Post a Comment